Przyjaciele w nawróceniu
Słownik tłumaczy, iż nawrócenie polega na uznaniu zła, które się popełniło zaś podjęciu decyzji o tym, by tego nie powtarzać. Oczywiście owo słuszne, wszak w Piśmie św. greckie wyraz oznaczające nawrócenie, metanoia, ma o wiele szersze znaczenie. Oznacza ono zmianę myślenia, która spośród kolei prowadzi do zmiany sposobu działania tudzież reagowania wewnątrz naszym życiu. Przed Chrystusem nawrócenie oznaczało odrodzenie się do przestrzegania Prawa – wziętość tego, co ono mówi, a stanięcie do wnętrza posłuszeństwie pod niego. Ale Jezus, rozpoczynając swoją publiczną działalność, powiedział: „Nawracajcie się natomiast wierzcie wewnątrz Ewangelię”. On sprawił, że te dubel aspekty – Prawo a przekonanie – każdorazowy się jednością, oraz nawrócenie miało od tego czasu być wyrazem nie w rzeczy samej duża liczba opinia z powrotem, tak dalece pójście do przodu. Dobra Nowina jest czymś, wewnątrz co wkraczamy na skroś wiarę. To znaczenie głosili później apostołowie do wnętrza dniu zesłania Ducha Świętego: „Nawróćcie się – powiedział aż do nich Piotr – plus niech ktokolwiek spośród was ochrzci się do wnętrza opinia Jezusa Chrystusa na rozgrzeszenie grzechów waszych, natomiast weźmiecie wewnątrz darze Ducha Świętego” (Dz 2, 38). Co przeto składa się na nasze nawrócenie? TRZY KROKI DO NAWRÓCENIA1. Przyjęcie zbawczej miłości Jezusa Chrystusa, przyjęcie decyzji o przyjęciu Go jako swojego Pana natomiast życiu jako Jego uczeń. Jednocześnie jest owo największe przejście wolności, jaka jest nam dana. 2. Żal zbyt grzechy. Grzech owo nieposłuszeństwo przy Boga, więc powinniśmy boleć, gdy go popełniamy. Jednak dno spośród powodu grzechów to w dalszym ciągu nie nawrócenie – jest zanim zaledwie bankiet życia, do wnętrza którym nie ma wprzódy potępienia. Nie chodzi wówczas o węch smutku (samo wewnątrz sobie destrukcyjne), lecz o ansa, który prowadzi aż do przemiany serca. Spowiedź jest wyrazem nawrócenia i jest konieczna aż do tego, abyśmy mogli przywieść aż do porządku naszą relację spośród Bogiem, toteż ten sakrament jest na rzecz nas wielkim darem. Uczciwe przyznanie się zaś wyznanie naszych grzechów rozpoczyna się od czasu pracy Ducha Świętego do wnętrza nas, który prowadzi do przyjęcia przebaczenia a aż do przemiany naszego serca.Jednak wiele osób wyznaje permanentnie te same grzechy natomiast nie widzi żadnej poprawy. Wierzy, że zostały im one przebaczone, niemniej jednak jest jakaś trudność, która nie pozwala im zaakceptować mocy nawrócenia. A to naprowadza nas na trzecia część dyscyplina nawrócenia.3. Uwolnienie odkąd zwodzenia. Częścią każdego grzechu jest zwodzenie, co Jezus potwierdził na krzyżu, mówiąc: „Ojcze, przebacz im, skoro negacja logiczna wiedzą, co czynią”. Po ludzku wiemy na umór mnóstwo, tak aby przystać obligacja zbytnio wszelkie zło, jakie uczyniliśmy. Jednak negacja logiczna jesteśmy do końca świadomi tego, co pociąga w ciągu sobą własny grzech. Nie rozumiemy wewnątrz pełni, jakim sposobem niezwykle obrażamy Boga, gdy ranimy samych siebie tudzież podczas gdy niesłychanie szkodzimy innym. Gdybyśmy to zobaczyli, o wiele mniej byśmy grzeszyli. A negacja logiczna widzimy, stąd iż ojciec kłamstwa przyczynia się (pośrednio lub bez ogródek) aż do naszego grzechu. Zachęcam do nadzwyczaj ważnej refleksji: na sposób mydlenie oczu oraz zwodzenie złego ducha działa wewnątrz moim życiu. Ta umysł jest nader istotna, ponieważ wystawienie pokus na przestrzeń niezadrukowana Boże jest dla nas drogą do wolności w środku Chrystusie.NA WŁASNEJ SKÓRZE… 40 lat temu, w środku 1970 r. już sam doświadczyłem chrztu wewnątrz Duchu Świętym i spotkałem Jezusa. Zacząłem w takim razie czytać Pismo św. również kiedy przeczytałem Nowy Testament – uświadomiłem sobie, iż wiele spośród niego negacja logiczna rozumiem. W jaki rodzaj ci wszyscy ręce do pracy, o których jest przemowa do wnętrza Ewangelii, byli uwalniani za pomocą Jezusa z mocy złego ducha? Jednak był we mnie nuże Duch Święty, wobec tego wiedziałem, iż owo, co czytam, jest prawdą.Niedługo później przyjechał aż do mnie należący do mnie przyjaciel, który był wówczas do wnętrza seminarium, i powiedział, że podczas spotkania modlitewnego modlono się w ciągu niego również został uwolniony. Nie rozumiałem, co miał na myśli. Powiedział mi, że proch ambaras spośród masturbacją – wyznawał to, rozmawiał o tym problemie spośród kierownikiem duchowym, stosował się do wszystkich jego wskazówek, toż przez cały czas był stosowny tym grzechem. Wtedy pomodlono się zbyt niego także… chwilowo jest wolny. To mnie zszokowało! Pomyślałem, iż jeżeli owo prawdziwość, to wiele rzeczy w moim życiu wymaga takiej modlitwy, plus jest do tej pory mnóstwo innych ludzi, którym można by wewnątrz ów fortel pomóc. I istotnie, metodą prób a błędów, zacząłem gonić najdroższy w kierunku uwolnieniu.Kilka lat po doświadczeniu chrztu w Duchu Świętym odczułem, iż potrzebuję w dalszym ciągu więcej uzdrowienia. I istotnie, Bóg okazał mi łaskę natomiast pewne osoby modliły się wewnątrz mnie, abym mógł zaznać wewnętrznego uzdrowienia wewnątrz relacji spośród moim ojcem. Owoce tej modlitwy mnie zaskoczyły – zauważyłem, iż jest we mnie więcej odwagi, podczas jak mówię do dużych grup ludzi. Nie byłem wprzódy w taki sposób zamknięty natomiast intensywnie myślący na sobie. Zrozumiałem później, iż Bóg ma projekt wobec naszego życia, ale taki program ma podobnie szatan. To on chciał, abym żył połączony lękiem dodatkowo nigdy nie podjął tego, co przeznaczył mi Bóg. Dlatego doszedłem do wniosku, iż potrzebuję uzdrowienia na głębszym poziomie także… uwolnienia. NIE TYLKO KRĘGOSŁUP Gdy w środku 1985 r. pojechałem na konferencję – Pan zaczął gnieść moje serce. Wiernie służyłem Panu, byłem liderem wspólnoty, robiłem ogół, co do mnie należało, plus postępowałem adekwatnie, ale… moje napęd oziębło. Zawsze myślałem o sobie jako o synu marnotrawnym, który powrócił do domu Ojca, mimo to w ową stronę Pan Bóg zaczął mi wykazywać także grzechy „starszego brata”. Bóg po razu jednego następujący skruszył moje napęd i doprowadził mnie aż do łez. Dzięki tym doświadczeniom powstała moja pierwsza książka – „Powrót starszego brata”, która mówi o grzechach serca, o osądzie, o krytyce oraz poczuciu wyższości.Podczas konferencji spotkałem pewnego księdza, o którym wiedziałem, że modli się o uwolnienie. Pomyślałem sobie: A, co tam, pójdę do niego. Najbardziej skłonił mnie aż do tego boleść kręgosłupa, który notorycznie dokuczał mi przed różnymi ważnymi wydarzeniami, wskutek tego także także wtedy.Gdy na przestrzeni tej modlitwy przedstawiciel kleru mnie zapytał, co mi się przydarzyło – odpowiedziałem spontanicznie, nie tyle z głowy, co z serca, że wewnątrz pierwszej klasie zostałem zmyty przed całą klasą. Wtedy poprowadził nade mną modlitwę uwolnienia zaś wyrzeczenia się zła. Kiedy stanął wewnątrz autorytecie Jezusa, sprzeciwiając się szatanowi – poczułem, iż jest nieco w środku mnie, co uważałem w ciągu frakcja siebie samego, a współcześnie owo ze mnie wychodzi! I gwałtownie stałem się wolny. Ksiądz nazwał to „byt” odrzuceniem, przeto wyrzekłem się odrzucenia, a Pan mnie uwolnił. Zobaczyłem w takim razie, tak dalece czynów wewnątrz moim życiu było popełnionych z lęku przed odrzuceniem – podczas gdy wiele zamknięcia się do wnętrza sobie, chronienia samego siebie, niczym wiele egoizmu... Myślę, iż ten przykład pomoże nam uchwycić sens, z jakiego powodu upust od zwodzenia prowadzi nas do nawrócenia. To kłamstwa, do wnętrza które uwierzyliśmy oraz które nosimy w środku sobie –sprawiają, iż jesteśmy zamknięci natomiast nie umiemy przychylić się miłości Boga. Już samo poznanie tego, co jest wewnątrz naszym sercu – daje wolność. Czasem to, co do wnętrza sobie nosimy, wydaje się naszym przyjacielem. Niektórych rzeczy trzymamy się kurczowo, w następstwie tego wyrzeczenie się ich przypuszczalnie umieszczać w prasie się nam ryzykowne. Tak się aż do nich przyzwyczailiśmy, że boimy się, jacy będziemy, kiedy odrzucimy owo wszystko. Dlatego musimy pragnąć Boga o objawienie prawdy o nas – tudzież prawdziwość wyzwala!
Biada zuchwałej duszy, która sobie uroiła, iż pod warunkiem od Ciebie odejdzie, owo byt lepszego znajdzie. W którąkolwiek zwróci się stronę — w środku tył, wewnątrz bok, od nowa wewnątrz czoło — wszędzie jej pełnia dolega okrutnie. A lecz Tyś spokojem. I oto jesteś blisko. I uwalniasz od chwili nieszczęsnego błądzenia, stawiasz nas na drodze Twojej, pocieszasz i mówisz: „Biegnijcie — Ja was obejmować będę, Ja was powiodę, Ja was w tym miejscu poniosę”Tajemnica grzechu: zagubienieBolesnym doświadczeniem, które naznacza zbieg okoliczności człowieka, jest błądzenie prowadzące do zagubienia. „Wszyscyśmy pobłądzili wzorem owce, iks z nas się obrócił w odniesieniu do własnej drodze” (Iz 53,6). „Błądzili po pustych bezdrożach, do miasta zamieszkałego negacja logiczna znaleźli drogi. Cierpieli żądza oraz życzenie a wygasało wewnątrz nich życie” (Ps 107,4n). W świetle powyższych tekstów Pisma Świętego grzesznik jawi się jako kwintesencja podatna na złudzenia, w których potrafi być w środku użyciu uparcie, aż do tragicznego finału. Podobnie niczym jeden z bohaterów powieści Goldinga — duchowny pouczający tytułową wieżę na kościele. Miasteczko zamiera w strachu, wiedząc, że struktura dachu nie ma prawa wytrzymać. Obłęd zaślepionego wizjonera kończy się katastrofą: bastion wali się z hukiem, niszcząc świątynia również okoliczne domy, i pan tenże popada w obłęd.Grzech objawia się jako bajoński prąd aż do przepaści (wewnątrz przekonaniu, że podążam aż do krainy szczęścia) czy też jako zagubienie na pustynnych bezdrożach. W pierwszym przypadku istota ludzka łamie sobie kości. Iluzja szczęścia gdyż jest jakże film wyświetlany na ścianie. Gdy znakomitość usiłuje wskoczyć do wnętrza jego wnętrze, wali głową wewnątrz mur. Gdy ciemny stwarzał uświęcony Antoniemu iluzje ponętnej kobiety do wnętrza jego pustelni, pozostawał niewzruszony. Zdawał sobie sprawę, że jest wciągany do wnętrza grę pozorów, która ma rozdzielić jego realizm Bogu zaś odnieść zwycięstwo nieustępliwe zapęd podążania ścieżką Prawdy.W drugim przypadku — nieustannych zmian kierunku marszu na pustyni — człowiek pogrąża się do wnętrza rozpaczy, osamotnieniu i poczuciu bezsensu. Św. Augustyn po latach uznał, iż usilne staranie za tym, co wydawało mu się pięknem wartym zachodu, wyprowadziła go na manowce:W nawróceniu pierwszą sprawą jest powaga własnego stanu. Człowiek potrafi latami dławić ból przeżytej katastrofy również wyprawiać sobie byt na dnie przepaści. Pomaga mu w środku tym stosowanie najprzeróżniejszych „uśmierzaczy”, które pozwalają negacja logiczna strzelać pogruchotanych kości. Te środki zaradcze w dalszym ciągu z większym natężeniem pustoszą niematerialny system człowieka, zamieniając go wewnątrz snujące się widmo. Ich nadziany karta sprowadza się aż do wszelkiego rodzaju stanów amoku, które odrywają człowieka odkąd jego własnego serca, oraz tym samym od czasu Boga, Źródła Prawdy.W doświadczeniu grzechu plus jego gorzkich owoców dominują u ludzi wierzących tudzież pragnących nawrócenia trzy postawy. Pierwsza to wrażenie słabości a niemocy autentycznego powrotu aż do Boga. Lęk, iż przenigdy negacja logiczna uda mi się podbić ogromnego dystansu, który wyznacza moje istotnie dalekie odejście. Być być może owo właśnie badanie stało się udziałem Judasza, który do wnętrza swoim osamotnieniu uznał, iż negacja logiczna istnieje w tej chwili fortel powrotu. Zbyt w znacznym stopniu odszedłem, bym był do wnętrza stanie rozmawiać: cała ku tyłowi!Druga powierzchowność owo ogromne impresja winy, odbierające zapał do życia oraz uważanie aż do siebie. Człowiek w taki sposób nader koncentruje się na własnym upadku, że jego cień przysłania mu miłość bliźniego Boga.Czasem do wnętrza prawdziwym przeżyciu żalu zbytnio grzechy przeszkadza psychiczne poczucie winy, do wnętrza którym wewnątrz ognisko uwagi jesteśmy my sami. Cierpimy, że z powodu naszych pomyłek i złych wyborów ucierpiało nasze dobre imię. Jak mogłem być taki idiotyczny? Jak mogłem to poczynić? Jak mogłem owo rozmawiać?Trzecia postura owo pociąg zrobienia gruntownego porządku w swoim życiu moralnym dodatkowo religijnym oparta nierzadko na wierze, że ogół da się przepracować plus uleczyć własnym, konsekwentnym wysiłkiem. Radykalizm poprawy siebie płynie uważasz niejednokrotnie spośród lęku zanim zatratą siebie w grzechu, jeślibym zaniedbał duchowej pracy. Być może ta figura rodzi się z poczucia, że jeśli mam zasłużyć na Bożą miłość, muszę dowieść się odpowiednią żarliwością, która przywróci mi Bożą aprobatę.Odrębnym problemem jest pozbawienie myślenia o nawróceniu jako drodze, na której aż do końca życia będzie się do wnętrza człowieku dokonywała wewnętrzna przemiana. Nie ma gdyż takiego momentu, do wnętrza którym moglibyśmy rozmawiać: — Dziękuję Ci, Boże, że jestem do tego stopnia doskonały. Przypowieść o celniku także faryzeuszu stanowi ostrzeżenie nim postawą definitywnego zwycięzcy do wnętrza duchowych bojach.Poszukajmy wewnątrz słowie Bożym tropów wiodących aż do odkrycia Bożego pomysłu na detalicznie przeżyte nawrócenie.Zachwyt, kto rodzi się w duszy Augustyna, ma swoje początek w odkryciu zasadniczego dla chrześcijańskiego rozumienia nawrócenia faktu: Bóg przychodzi aż do grzesznika, ażeby odszpuntować mu oczy na grupa społeczna, wewnątrz jakim się znajduje. Przychodzi, tak aby podnieść go na własnych rękach spośród piekła, do którego zabłądził.Ewangeliczną ilustracją Boskiej obecności w pobliżu grzeszniku jest wyznaczona wizyta z Samarytanką (J 4,1–42). Życie tej kobiety jest wybitnie mocnym obrazem ludzkiego zagubienia. „Miała pięciu mężów” — negacja logiczna kochanków, lecz wciąż mężczyzn, u których pragnęła odnaleźć szczęście. Błąka się jak w zaklętym kręgu, kluczy po pustyni wewnątrz rozpaczliwym oczekiwaniu, iż tym totalnie się uda, iż znajdzie właściwego mężczyznę, geneza, które ją napoi. Rozmowa z Jezusem pomaga odsłonić bolesną ranę jej serca. Może wyjawić własne zagubienie, nie czując się wobec tym potępioną. Droga przychodzi aż do Samarytanki, rozpościera się u jej poranionych bezzwłocznie na oślep stóp. Tą drogą będzie mogła udać się do „miasta zamieszkałego” (Ps 107,5).Pozostając u Ojca, jest Chrystus prawdą a życiem; oblekając się do wnętrza padlina, stał się drogą. Nie powiedziano ci: „Pracuj i szukaj drogocenny, abyś doszedł aż do prawdy tudzież życia”. Nie to ci powiedziano. Wstań, leniwcze, wyjście sama do ciebie przyszła i śpiącego obudziła cię ze snu, oby cię tak obudziła! Wstań a chodź!
Biada zuchwałej duszy, która sobie uroiła, iż pod warunkiem od Ciebie odejdzie, owo byt lepszego znajdzie. W którąkolwiek zwróci się stronę — w środku tył, wewnątrz bok, od nowa wewnątrz czoło — wszędzie jej pełnia dolega okrutnie. A lecz Tyś spokojem. I oto jesteś blisko. I uwalniasz od chwili nieszczęsnego błądzenia, stawiasz nas na drodze Twojej, pocieszasz i mówisz: „Biegnijcie — Ja was obejmować będę, Ja was powiodę, Ja was w tym miejscu poniosę”Tajemnica grzechu: zagubienieBolesnym doświadczeniem, które naznacza zbieg okoliczności człowieka, jest błądzenie prowadzące do zagubienia. „Wszyscyśmy pobłądzili wzorem owce, iks z nas się obrócił w odniesieniu do własnej drodze” (Iz 53,6). „Błądzili po pustych bezdrożach, do miasta zamieszkałego negacja logiczna znaleźli drogi. Cierpieli żądza oraz życzenie a wygasało wewnątrz nich życie” (Ps 107,4n). W świetle powyższych tekstów Pisma Świętego grzesznik jawi się jako kwintesencja podatna na złudzenia, w których potrafi być w środku użyciu uparcie, aż do tragicznego finału. Podobnie niczym jeden z bohaterów powieści Goldinga — duchowny pouczający tytułową wieżę na kościele. Miasteczko zamiera w strachu, wiedząc, że struktura dachu nie ma prawa wytrzymać. Obłęd zaślepionego wizjonera kończy się katastrofą: bastion wali się z hukiem, niszcząc świątynia również okoliczne domy, i pan tenże popada w obłęd.Grzech objawia się jako bajoński prąd aż do przepaści (wewnątrz przekonaniu, że podążam aż do krainy szczęścia) czy też jako zagubienie na pustynnych bezdrożach. W pierwszym przypadku istota ludzka łamie sobie kości. Iluzja szczęścia gdyż jest jakże film wyświetlany na ścianie. Gdy znakomitość usiłuje wskoczyć do wnętrza jego wnętrze, wali głową wewnątrz mur. Gdy ciemny stwarzał uświęcony Antoniemu iluzje ponętnej kobiety do wnętrza jego pustelni, pozostawał niewzruszony. Zdawał sobie sprawę, że jest wciągany do wnętrza grę pozorów, która ma rozdzielić jego realizm Bogu zaś odnieść zwycięstwo nieustępliwe zapęd podążania ścieżką Prawdy.W drugim przypadku — nieustannych zmian kierunku marszu na pustyni — człowiek pogrąża się do wnętrza rozpaczy, osamotnieniu i poczuciu bezsensu. Św. Augustyn po latach uznał, iż usilne staranie za tym, co wydawało mu się pięknem wartym zachodu, wyprowadziła go na manowce:W nawróceniu pierwszą sprawą jest powaga własnego stanu. Człowiek potrafi latami dławić ból przeżytej katastrofy również wyprawiać sobie byt na dnie przepaści. Pomaga mu w środku tym stosowanie najprzeróżniejszych „uśmierzaczy”, które pozwalają negacja logiczna strzelać pogruchotanych kości. Te środki zaradcze w dalszym ciągu z większym natężeniem pustoszą niematerialny system człowieka, zamieniając go wewnątrz snujące się widmo. Ich nadziany karta sprowadza się aż do wszelkiego rodzaju stanów amoku, które odrywają człowieka odkąd jego własnego serca, oraz tym samym od czasu Boga, Źródła Prawdy.W doświadczeniu grzechu plus jego gorzkich owoców dominują u ludzi wierzących tudzież pragnących nawrócenia trzy postawy. Pierwsza to wrażenie słabości a niemocy autentycznego powrotu aż do Boga. Lęk, iż przenigdy negacja logiczna uda mi się podbić ogromnego dystansu, który wyznacza moje istotnie dalekie odejście. Być być może owo właśnie badanie stało się udziałem Judasza, który do wnętrza swoim osamotnieniu uznał, iż negacja logiczna istnieje w tej chwili fortel powrotu. Zbyt w znacznym stopniu odszedłem, bym był do wnętrza stanie rozmawiać: cała ku tyłowi!Druga powierzchowność owo ogromne impresja winy, odbierające zapał do życia oraz uważanie aż do siebie. Człowiek w taki sposób nader koncentruje się na własnym upadku, że jego cień przysłania mu miłość bliźniego Boga.Czasem do wnętrza prawdziwym przeżyciu żalu zbytnio grzechy przeszkadza psychiczne poczucie winy, do wnętrza którym wewnątrz ognisko uwagi jesteśmy my sami. Cierpimy, że z powodu naszych pomyłek i złych wyborów ucierpiało nasze dobre imię. Jak mogłem być taki idiotyczny? Jak mogłem to poczynić? Jak mogłem owo rozmawiać?Trzecia postura owo pociąg zrobienia gruntownego porządku w swoim życiu moralnym dodatkowo religijnym oparta nierzadko na wierze, że ogół da się przepracować plus uleczyć własnym, konsekwentnym wysiłkiem. Radykalizm poprawy siebie płynie uważasz niejednokrotnie spośród lęku zanim zatratą siebie w grzechu, jeślibym zaniedbał duchowej pracy. Być może ta figura rodzi się z poczucia, że jeśli mam zasłużyć na Bożą miłość, muszę dowieść się odpowiednią żarliwością, która przywróci mi Bożą aprobatę.Odrębnym problemem jest pozbawienie myślenia o nawróceniu jako drodze, na której aż do końca życia będzie się do wnętrza człowieku dokonywała wewnętrzna przemiana. Nie ma gdyż takiego momentu, do wnętrza którym moglibyśmy rozmawiać: — Dziękuję Ci, Boże, że jestem do tego stopnia doskonały. Przypowieść o celniku także faryzeuszu stanowi ostrzeżenie nim postawą definitywnego zwycięzcy do wnętrza duchowych bojach.Poszukajmy wewnątrz słowie Bożym tropów wiodących aż do odkrycia Bożego pomysłu na detalicznie przeżyte nawrócenie.Zachwyt, kto rodzi się w duszy Augustyna, ma swoje początek w odkryciu zasadniczego dla chrześcijańskiego rozumienia nawrócenia faktu: Bóg przychodzi aż do grzesznika, ażeby odszpuntować mu oczy na grupa społeczna, wewnątrz jakim się znajduje. Przychodzi, tak aby podnieść go na własnych rękach spośród piekła, do którego zabłądził.Ewangeliczną ilustracją Boskiej obecności w pobliżu grzeszniku jest wyznaczona wizyta z Samarytanką (J 4,1–42). Życie tej kobiety jest wybitnie mocnym obrazem ludzkiego zagubienia. „Miała pięciu mężów” — negacja logiczna kochanków, lecz wciąż mężczyzn, u których pragnęła odnaleźć szczęście. Błąka się jak w zaklętym kręgu, kluczy po pustyni wewnątrz rozpaczliwym oczekiwaniu, iż tym totalnie się uda, iż znajdzie właściwego mężczyznę, geneza, które ją napoi. Rozmowa z Jezusem pomaga odsłonić bolesną ranę jej serca. Może wyjawić własne zagubienie, nie czując się wobec tym potępioną. Droga przychodzi aż do Samarytanki, rozpościera się u jej poranionych bezzwłocznie na oślep stóp. Tą drogą będzie mogła udać się do „miasta zamieszkałego” (Ps 107,5).Pozostając u Ojca, jest Chrystus prawdą a życiem; oblekając się do wnętrza padlina, stał się drogą. Nie powiedziano ci: „Pracuj i szukaj drogocenny, abyś doszedł aż do prawdy tudzież życia”. Nie to ci powiedziano. Wstań, leniwcze, wyjście sama do ciebie przyszła i śpiącego obudziła cię ze snu, oby cię tak obudziła! Wstań a chodź!
Komentarze
Prześlij komentarz